Jet van der Zijden

Tutor zijn is te gek

Afgelopen juli sloot ik de bachelor af met 23 derdejaars studenten. Drie jaar lang was ik hun tutor. De laatste weken van het jaar voerde ik afsluitende gesprekken en wat is het leuk om te zien hoe ze zich ontwikkeld hebben! Al het mooie van onderwijs geven komt samen als je drie jaar lang dezelfde studenten steeds terugziet, een band met ze opbouwt en de enorme groei ziet die ze doormaken. Ik genoot echt van het harde werk dat we met z’n allen verzet hebben en dacht bij mezelf: ‘Tutor zijn, dat is toch wel een van de leukste dingen van academisch onderwijs’.

Alle begin is moeilijk

Het tutoraat in het eerste jaar is bij farmacie behoorlijk intensief en niet altijd even leuk voor zowel studenten als docenten. Het is gekoppeld aan een cursus academische vaardigheden en professioneel gedrag, waarin studenten werken aan hun persoonlijke academische ontwikkeling en professionaliteit. Daarnaast hebben ze nog twee keer per jaar een individueel gesprek met hun tutor.

Als student moet je ineens gaan nadenken over je eigen leerdoelen en ontwikkeling, terwijl je farmacie bent gaan studenten om iets over geneesmiddelen te leren. Ook voor de docent is het soms hangen en wurgen om studenten een beetje mee te krijgen. Studenten weten vaak nog niet goed wat ze willen in zo’n eerste jaar. Ze laten alles op zich afkomen en als je vraagt wat ze willen bereiken komend jaar, komen ze vaak niet verder dan ‘mijn bsa halen’.

Ergens in die drie jaar gaat er een knop om

Maar de afgelopen weken werd ik positief verrast: wat zijn ze veranderd! In jaar 1 zijn ze nog twijfelachtig en op zoek naar wie ze zijn en wat ze willen, maar ergens in die 3 jaar hebben ze een knop omgezet en gaan ze vol voor de studie. Het is fantastisch om die ontwikkeling te zien.

De student die het eerste jaar nog het diepst in haar stoel hing en niet geïnteresseerd was, volgt nu het honours-traject. ‘In het eerste jaar wist ik het allemaal niet’, zegt ze nu zelf. En de ietwat schuchtere jongen die eerst nog zei dat presenteren gewoon niet bij hem paste, vertelt me in het laatste gesprek ‘Blijkbaar moet je dat dus gewoon heel vaak doen en leer je het dan’.

De groep kent elkaar goed, ik ken hen en we hebben samen de afgelopen 3 jaar veel meegemaakt. Vorig jaar is één van mijn tutorstudenten overleden. Een heftige gebeurtenis, maar het clubje vriendinnen dat zij in mijn groep had is heel hecht. Die meiden volgen allemaal hun eigen pad, maar ze hebben toch een heel sterke band.

Alles komt goed (meestal)

Zelf heb ik ook geleerd – bijvoorbeeld: het komt eigenlijk vaak wel goed. Ze komen heel onvolwassen binnen en in die drie jaar ontwikkelen ze zich enorm. In jaar één wil je ze graag helpen, maar het blijft echt een weg die ze zelf moeten ontdekken. Door het tutoraat begrijp je studenten beter, omdat je veel ziet gebeuren, je hoort dingen van ze, je maakt dingen mee.  Je ziet hoe ze binnenkwamen, hoe ze nu voor je zitten en hoe ze dus gegroeid zijn in drie jaar tijd.

Dus aan mijn collega’s die straks in september weer een klas vol onvolwassen, onderuit hangende studenten hebben, tegen hen wil ik zeggen: geniet ervan! We weten nog niet hoe we ze over een paar jaar zullen spreken, wie de hoogvliegers zullen zijn en wat we met elkaar meegemaakt hebben. Maar alvast een beetje voorpret kan best. Ga op je handen zitten en kijk goed. Want jij weet wat zij nog niet weten: ze gaan er wel uitkomen, ze gaan hun weg wel vinden.

Ikzelf heb komend jaar weer een lichting derdejaars die ik al twee jaar begeleid heb. Ik heb er weer ontzettend veel zin in.

Jet van der Zijden