Niet alleen maar successen tijdens Corona

‘Hoe gaat het met jullie?’ – vroegen we in de laatste nieuwsbrief. Een docent schetste kort de situatie waar ze in zat. Dat Corona er bij sommigen flink inhakt, weten we allemaal wel natuurlijk. Meerdere docenten geven aan zich zorgen te maken over hun studenten en sommigen hebben het zelf zwaar. ‘ Laten we ons vooral blijven afvragen wat goed is voor onze studenten, en voor onszelf’, zegt deze docent. Lees hier een kort interview.

“We zijn in de universitaire wereld altijd erg goed in het delen van successen, maar Corona en de komst van het afstandsonderwijs is in veel gevallen ook wel echt een probleem dat je niet op kunt lossen door nog even een tandje bij te zetten.

Ik ben alleenstaande ouder (weduwe), met twee kinderen van 6 en 9 die nu continu thuis zijn. Omdat ik ziek was met koorts, mogen de kinderen twee weken lang niet naar buiten, en dus ook niet naar de noodopvang. Het thuisonderwijs in combinatie met UU-onderwijs is praktisch onmogelijk.

Over mijn studenten maak ik me veel zorgen. Ik lees dat mensen hun studenten elke dag bellen. Dat zou ik ook met liefde doen, maar ik heb er 120! Veel van hen zijn helemaal niet in goede doen. Ik heb er die terug zijn gekeerd naar Italië, Spanje en de VS en nu vanuit daar moeten werken, maar zich alleen maar vreselijk zorgen maken en zich echt niet meer kunnen concentreren. Er zijn masterstudenten die geen stage meer kunnen lopen, of die vreselijk angstig zijn. Ik word overspoeld met mails van wanhopige studenten die aangeven dat ze het niet aankunnen, en het lukt mij niet meer om ze allemaal op te vangen.

Mijn scriptiestudenten, het zijn er zeven, spreek ik individueel. Eentje heeft net een baby. Die zit nu de hele dag thuis met zijn baby. Hoe moet die het doen? Ik vind mezelf iemand die normaal heel veel aan kan, maar mijn leven is een zorgvuldig opgebouwd kaartenhuis. En deze Corona-crisis kan er gewoon niet meer bij.

Afgelopen zondag heb ik mijn leidinggevende gemaild dat het niet meer ging. Er werd goed gereageerd, alles is meteen overgenomen en werd voor me geregeld. De ergste benauwdheid is nu gelukkig weg en het hoesten is wat minder. Maar de komende week kan ik zeker nog niet werken. Ik wilde graag laten weten aan al die mensen die worstelen, dat het gewoon zwaar ís. Voor mij is het nog relatief makkelijk om dat te erkennen -en het kost mij al veel moeite-, omdat mijn situatie zó overduidelijk niet meer gaat. Als mensen mijn omstandigheden horen, dan denkt iedereen ‘Ja tjee die heeft het zwaar’. Maar er zijn ook veel mensen in een minder dramatische situatie, voor wie het óók te zwaar is. Mijn onderwijs is nu overgenomen door mijn collega’s, maar ik kan me ook voorstellen dat je zegt ‘deze cursus schrappen we gewoon’.

Voor de meeste van ons hier aan de UU geldt dat we denken dat we altijd alles kunnen, of dat we vinden dat dat moet. Maar het is misschien ook oké om het eens niet te kunnen. Laten we ons vooral blijven afvragen wat goed is voor onze studenten, en voor onszelf.”

Mathil Gelens