Docent in the picture: Arie van Nes (Diergeneeskunde)

Wat onderscheidt u van andere docenten?

Oef, dat vind ik een lastige vraag, want ik denk dat andere docenten dezelfde mindset hebben als ik: studenten zo goed mogelijk onderwijs geven, coachen naar het leven na de studie toe, hun persoonlijk profiel ontwikkelen. Binnen Diergeneeskunde zijn we ons ervan bewust dat de student diergeneeskunde zich op meerdere competenties moet ontwikkelen. Deze competenties zijn samengevat in VetPro. Overigens heb ik ook wel eens de indruk dat we doorschieten in deze richting en de studenten onvoldoende inhoudelijke kapstok meegeven om in latere situaties de gegevens uit de literatuur op waarde te schatten…

Welke student / onderwijssituatie is u altijd bijgebleven?

Tijdens de studie-stimulerende gesprekken, die we als examencommissie overigens al voerden voordat het negatief BSA ingevoerd was, sprak ik eens een dame die geen enkel studiepunt verzameld had in het afgelopen jaar. Ze was daar echter zo vol overtuiging zo duidelijk over, ze wilde dit eerste jaar gewoon genieten van het studentenleven, dat we na afloop tegen elkaar zeiden: ‘Die komt er wel’. En dat was ook zo – zes jaar later kwam ik haar weer tegen in het laatste jaar. Uiteraard heb ik haar toen even aan dit gesprek herinnerd.

En toen we nog een praktijk hadden waar we de studenten in meenamen werd ik op zondagmorgen eens gebeld door de dierverzorger met de mededeling dat hij een visite had, en niet zomaar een visite… De klacht was dat het paard niet gehinnikt had en altijd hinnikte het paard als de eigenaar binnenkwam. Oef, dacht ik, dat wordt een zware klus. Ik heb de student opgehaald en sprak enigszins met spot over deze visite. Eenmaal daar aangekomen stuurde ik de student op de eigenaar af om het klinisch onderzoek te zoek en zelf ruimde ik de auto op van de nachtelijke besognes. Bij het paard aangekomen, stond het paard er ogenschijnlijk gezond bij. De enige afwijking was een iets te hoge pols, wat het gevolg van pijn zou kunnen zijn. Na enig nadenken luisterden we naar de buik, waar te weinig borborygmi (het rommelende, borrelende geluid dat veroorzaakt wordt door beweging van het gas in de darmen, red.) te horen waren. Na de hand in het paard gestoken te hebben bleek het paard een verstopping te hebben. Een enorme les voor de student en voor mij!

Vindt u dat je onderwijs kan geven als je zelf geen onderzoek doet?

Hier is geen ja/nee antwoord op te geven. Het is handig om onderzoek gedaan te hebben wil je op academisch niveau onderwijs geven en mensen leren hoe resultaten vanuit de literatuur te interpreteren en te gebruiken in de dagelijkse praktijk. Wat niet wil zeggen dat een docent die geen onderzoek doet dit niet kan.

‘Ik weet het antwoord soms (of vaak) zelf ook niet, maar blijkbaar wordt dat geaccepteerd. Gelukkig!’

Wat docenten van andere faculteiten nog kunnen opsteken van het onderwijs binnen Diergeneeskunde vind ik lastig te zeggen, omdat ik niet goed weet hoe andere faculteiten georganiseerd zijn en welke competentie er nodig zijn om goed onderwijs te geven. Dus voordat een grijze meneer met snor hier wijze dingen over gaat zeggen… maar tegen beginnende docenten zou ik willen zeggen: wees jezelf! Soms hebben ze het idee dat ze overal een antwoord op moeten hebben en dan vanuit de hoogte een student overschreeuwen. Dat moet je niet doen, maar gewoon zeggen dat het niet weet en samen op zoek gaan naar een antwoord. Sterker nog: ik weet het antwoord soms (of vaak) zelf ook niet, maar blijkbaar wordt dat geaccepteerd. Gelukkig!

Wat is uw mening over het programma The Incredible Dr. Pol, waarin met enige regelmaat verwezen wordt naar Dr. Pols studietijd in Utrecht?

Eerlijk gezegd heb ik dit nog nooit bekeken… dus hierop blijf ik het antwoord schuldig. Wel meteen een aardige illustratie van mijn advies om het gewoon te zeggen als je soms iets niet weet.

Isabella Spaans